Kortgeleden  (nou ja, twee jaar geleden inmiddels, maar 'kortgeleden' is zo'n geinig woord om mee te beginnen) ben ik met mijn werk verhuisd naar een nieuw en hypermodern gebouw met veel technische snufjes. De nieuwste vorm van klimaatbeheersing, zelfdenkende zonneschermen en de verlichting op het toilet gaat automatisch aan als je kamer 100 bezoekt. Echt handig! Gek genoeg werkt de automatische toiletverlichting bij mij niet altijd. Bij mij springt de lamp op de meest ongunstige momenten niet aan en dat is knap lastig als er echt hoge nood is. Dat niet-aanspringen van het licht ligt gek genoeg niet aan het moderne gebouw, nee, het ligt aan mij! Mijn collega's hoor ik er namelijk nooit over klagen en gelijksoortige ongemakken overkomen mij ook elders.

Als ik op Schiphol naar het toilet ga, om maar eens wat te noemen, gaat het toilet al doorspoelen als ik nog maar net sta te sassen. En als ik na afloop mijn handen wil wassen, dan werkt de sensor van de kraan bij mij nooit. Terwijl, als ik bij mijn buurman spiek, hij wel probleemloos water krijgt. Dan het handendroogautomaat op datzelfde toilet (voor het uitzonderlijke geval waarbij ik toch water uit de kraan heb weten te toveren). Op zo'n aparaatski staat een symbooltje dat je met je handen moet bewegen voor de droger. Nu kan ik wapperen en zwaaien wat ik wil, maar warme lucht komt er bij mij niet uit. Gek genoeg gaat het veiligheidspoortje van de security wel altijd piepen als ik er onderdoor loop. Dat dan weer wel. What's wrong with me?

Ook bij het fotograferen van vogels manifesteren bovenstaande issues zich in min of meer vergelijkbare vorm. Als ik in mijn schuilhutje zit te wachten op een geinig vogeltje en ik denk: "Er gaat nu de komende tien minuten niets gebeuren, dus laat ik maar een boterham nuttigen," en ik haal mijn bammetjes uit mijn rugzak, dan kan ik er vergif op innemen dat juist op dat moment een sperwer voor mijn neus landt. Die vervolgens met dezelfde vaart weer wegvliegt omdat hij niet happy is met het gekraak van mijn boterhamzakje.

Zo kan ik uren wachten bij een weinig schuwe morinelplevier, totdat hij zijn vleugels uitstrekt, of net even schuin omhoog kijkt. Dat is zo leuk voor de foto, in plaats van een standaardplaatje. Je begrijpt het al, dat vleugelgeklapper gebeurt net als ik mijn benen strek, of als ik net even zelf schuin omhoog kijk. Dan hoor ik collega-fotografen klikken en foto's maken. Het magische moment is vervolgens voorbij als ik, in allerijl, weer ben geïnstalleerd en mijn wijsvinger op de ontspanknop heb.

Of ik denk: "Vandaag ga ik eens niet naar de Maasvlakte, want er zal wel geen kip zitten." Kijk ik 's avonds op Birdpix, waarneming.nl en de DB-site, blijkt de MaVla juist die dag afgeladen te zitten met vogels.

Sta ik ten slotte te wachten bij 'mijn' woudapen en denk: "Kom laat ik maar naar huis gaan, het wordt niets meer vanavond." Ga ik vervolgens naar huis en zie diezelfde avond de mooiste woudaapfoto's in mijn mailbox, van fotografen die wel zijn blijven wachten. Die pech heb ik dan weer. What's wrong with me?

Is alles dan kommer en kwel? Wel nee. Het gras lijkt elders altijd groener en een fotomoment missen motiveert om weer extra tijd en energie in het fotograferen te stoppen. En in het donker op het toilet zitten kan ook wel eens prettig zijn. Even tot jezelf komen in alle hectiek. De lamp springt vanzelf wel weer aan, als je maar lang genoeg wacht...

Keep on birding...