Laatst fotografeerde ik twee meerkoeten met een meningsverschil. Dat voorval deed me denken aan het volgende. Tussen mijn vriendin en ikke zit een verschilletje dat meestal niet, maar soms wel, tot problemen leidt. Deze discrepantie zal ik duiden aan de hand van een voorbeeld, dan heb jij als lezer een beeld van wat ik bedoel...

Als mijn eega met haar auto uit een uitrit komt en er komen drieëntwintigmiljoen auto’s van rechts, dan laat ze die allemaal voor. Met gemak. Ze komen immers van rechts, zo redeneert ze. Ik denk daar anders over. Zit ik in deze situatie achter het stuur, dan kijk ik het even aan. Zie ik tussen auto nummer vijf en zes een gaatje, hup dan steek ik mijn hand op en zet ik mijn auto er tussen. Je weet toch, anders sta ik er morgen nog.

Nog maar een voorbeeld. We fietsen door Rotterdam en van links komen twee schattige studentes die niet voornemens zijn voor ons te stoppen. Als assertieve en voor mezelf opkomende stedeling fiets ik dan ook gewoon door. Wat ertoe leidt dat die meiden een enorme noodstop moeten maken. Ik voel me daar uiterst senang bij, maar mijn vriendin vindt dat allesbehalve van oké. Die vindt dat ik die brutale meiden, ook al sta ik in mijn recht, voor moet laten gaan.

Ze noemt me dan een boze witte man of Cor van der Laak. Ik noem haar dan Jezus. Je weet wel, die van die andere wang toekeren.

Nu schrijf ik dit niet om mijn gelijk te halen, want mijn vriendin heeft best een punt. Ik zou iets minder opgefokt, iets minder van Cor van der Laak mogen hebben. Echter, maar, desondanks, dus toch, mijn vriendin zou op haar beurt iets minder 'wang-toe-keerderig' mogen zijn.

Lukt het ons beiden dit verschilletje te overbruggen, hierin iets naar elkaar toe te groeien, dan gloort er hoop aan de horizon. Dan leven we, hoop ik oprecht, nog lang en gelukkig samen. Zou het inmiddels met die meerkoeten ook wat beter gaan?

Cockie, houd je er buiten!