Een veterstrikdiploma is mijn enige papiertje. Gelukkig heb ik nooit op een universiteit gezeten. Die gasten die daar rondlopen moet je mijden. Wijsneuzen zijn het…

Mijn sympathie gaat uit naar de stratenmaker, mijn kapster en de loodgieter. Daar heb je tenminste wat aan. Niet lullen maar poetsen. I love it. Universitair geschoolde gasten zijn er mij te veel en hun nut is discutabel. Academici, waar heb je ze eigenlijk voor nodig?

Krijg ik een email van zo’n gast waarbij hij zijn titel onderaan zijn mail vermeldt, dan antwoord ik niet eens. ‘Pleurt lekker een end op’, zeggen wij dan in Rotterdam.

Natuurfotografen die zich profileren als ‘award-winning’ vallen wat mij betreft in diezelfde categorie. Niemand die die gasten serieus neemt.

Maar goed, een studente wist me te melden dat ze een dagactieve bosuil had gezien. Op het terrein van de Erasmus Universiteit nog wel. Alleen al omdat het een studente was, wantrouwde ik haar waarneming.

Een paar dagen later fietste ik toevallig langs de Erasmus Universiteit. ‘Weet je,’ dacht ik, ‘ik fiets gewoon even het universiteitsterrein op’. Tot mijn grote verbazing zag ik een roodbruine bosuil in een geinig boompje. De uil staarde naar de grond om vervolgens naar beneden te duiken. Dagactief dus. Eerlijk is eerlijk, had die studente nog gelijk ook!

Ook de dagen erna trof ik de bosuil jagend aan in een paar ielige boompjes, zonder zichtbaar succes overigens. Nooit was hij bevreesd van mijn belangstelling. Helemaal okselfris zal hij niet geweest zijn, anders zit hij overdag wel te pitten. Na een paar dagen was ie foetsie. Pleite.

Of ik nu anders tegen academici aankijk? Neen…