Eén soort, één locatie en één hardnekkige vogelfotograaf. En oh ja, één lichtsituatie. Hoe kan ik dat vergeten…

Dit voorjaar heb ik me toegelegd op het fotograferen van zingende rietgorzen tegen een opkomende zon in mijn local patch. Smarter kan ik het niet formuleren.

Het loont de moeite om je een beetje te verdiepen in je foto-onderwerp. Gewoon een beetje ‘old school’ monitoren. Ik leerde de rietgors zo een beetje kennen. Wat blijkt: ze hebben een ‘gorzenbocht’ en witte buitenste staartpennen. Weer wat geleerd. Bovendien weet ik al snel alle territoria te vinden. En welk individu coöperatief is en welke niet.

Wist je dat rietgorzen al vroeg in het voorjaar zingen? Niet als eerste, dat zijn de Cetti’s zanger en koning winter. Daarna zingt onze rietgors, dan de blauwborst en weer wat later in het voorjaar de snor en de rietzanger. Hierna is het de beurt aan de kleine kar, de grote kar en als hekkensluiter de laagland-rietgorilla. Dan zitten we al diep in mei. Zo heeft alles zijn bestemde tijd.

Is het toeleggen op het fotograferen van alleen rietgorzen niet een beetje saai? Allerminst! Bij elke zonsopkomst zijn de kleuren weer net even anders. Er zijn ochtenden dat de vogels nauwelijks meewerken. Stiekem kan ik daar het meest van genieten. Gewoon een beetje rondlopen en na afloop hoef ik als bonus niet achter de computer te duiken om foto's uit te zoeken. Heerlijk! Een andere keer zijn de gorzen coöperatief en maak ik wat foto’s. Klik! En er is vanzelf een keer een koude ochtend zonder wind. Dan zie je de adem van de vogel in geinige golfjes terug in je foto. Dolletjes!





     

Heb ik echt alleen rietgorzen gefotografeerd? Nou, er popt weleens een aalscholver op, een zingende blauwborst, een fuutje hier en daar, een overvliegende grote zilverreiger, ik noem maar wat. Daar trek ik dan een foto van om me daarna weer snel toe te leggen op de rietgors. Hatseflats! Op naar een volgend seizoen, ik kan het komende voorjaar al ruiken!

Op een vredige ochtend (alhoewel, in Oekraïne regent het raketten) fotografeer ik mijn tuin-merel die in alle vroegte zit te zingen op het dak. De maan zorgt voor het nodige contrast in de foto. Ik zwaai naar hem, maar hij lijkt me niet te herkennen. De volgende dag laat ik hem de foto zien, maar hij toont geen interesse. Meelwormen wil hij. Meer meelwormen en geen foto’s.

Dit is mijn vierde tegenlicht-seizoen. Zie hier mijn tegenlicht-blog van 2021, 2020 en 2019. Hopelijk zie je wat progressie...