No English text available. Click here for my English articles.
In het verleden had ik een goedlachse, blonde collega. Beter kan ik haar niet omschrijven. Tussen de middag, tijdens onze gezamenlijke lunch, liepen we geregeld een rondje over het plaatselijke winkelcentrum. Gezellig!
Die collega was tijdens onze wandelingen openhartig en vertelde van alles. Veel over koetjes en kalfjes, over het weer, soms over vogeltjes en andere veilige onderwerpen. Daarnaast ging het ook wel eens over de liefde en dat aangaande beweerde ze de ene man na de andere man te verslinden. Op de waaromvraag daaromtrent antwoordde ze steevast (en nu citeer ik haar letterlijk): de jacht is mooier dan de vangst! Waarom ze dat nu juist tegen mij vertelde, als hondstrouwe en inmiddels al 17 jaar getrouwde man, laat ik maar even in het midden.
Hoe zit dat eigenlijk met vogelfotografie? Wat is er mooier, het maken van een foto, of het uiteindelijke resultaat? Leuke vraag! Daar hebben we iets aan en daar kan ik wel een column over schrijven.
Op deze vraagstelling heb ik voor mezelf wel een helder antwoord: tijdens het fotograferen kijk ik uit naar het resultaat en thuisgekomen verlang ik terug naar het making-off moment. Dat lijkt een tegenstelling, maar dat is het gek genoeg niet. Dit vraagt om een nadere uitleg en die zal ik geven.
Tijdens het fotograferen verlang ik meestal naar (t)huis. Dan komt het volgende in mij op: wat doe ik hier op die troosteloze Maasvlakte, je waait er uit je hemd. Wat zoek ik toch in die tochtige snerthutten? Vaak zijn fotografiehutten verkeerd gesitueerd, duur en zelden geschikt om een creatieve 'less is more'-foto te maken.
In het bijzonder de korhoenderhut van de Holterberg. Daar heb ik zoveel dagen nodeloos doorgebracht, dat ik die hut ooit nog eens eigenhandig in de fik ga steken. Ennuh, meestal lijd ik kou tijdens het foto's maken, baal ik van mijn schijtlollige metgezel, sta ik in de file of in de hondenpoep, kruipen mijn meelwormen uit mijn tas, lekt mijn thermoskan, heb ik flutlicht, regent het en last but not least kom ik niet zelden met niets thuis.
Kommer en kwel dus tijdens het foto's maken. En dan nog dit: verlang je je hele leven lang naar een bepaalde vogel (ivoormeeuw, ross' meeuw, Groenlandse witstuitbarmsijs, grote kruisbek, sneeuwuil in mijn geval), verdwijnt alle glans van dat vogeltje als je hem goed en wel op de foto hebt staan. Herken je dat? De glamour is dan gewoon weg. Het bezit is het einde van alle verlangen, om nog maar een cliché van mijn blonde collega te gebruiken. 
Ross' meeuw
Waarom fotografeer ik dan nog? Waarom blijf ik niet lekker naar een brileider verlangen in plaats van mijn laatste spaarcenten er aan te besteden en wellicht ook nog mijn huwelijk daardoor te verknallen, omdat die trip een wel erg dure aangelegenheid is geworden (gefinancierd vanuit ons gezamenlijke potje dat eigenlijk bestemd was voor onze nieuwe keuken). Als daarna de glans van dat beest er toch voorgoed van af is? Nou dat zal ik zeggen. Omdat, terugkijkend, het fotograferen 'an sich' toch een geinige bezigheid is.
Want nu de andere kant. In mijn mega-high-resolution TV (ook gefinancierd uit datzelfde spaarpotje, waardoor die nieuwe keuken helemáál toekomstmuziek is geworden) steek ik met enige regelmaat een memory stickie met mijn zelfgeschoten vogelplaatjes. Dan kan ik hele avonden random vogelfoto's van eigen makelij bekijken. Leuk, heerlijk! Want wat strelen mijn zelfgemaakte creaties mijn ego, zeg ik schaamteloos.
Wat gaat er dan door me heen bij het zien van mijn eigen pictures? Enkele voorbeelden:
• wat was die notenkraker toch tam!
• wat had ik bij die foto toch mieters mooi licht!
• wat doen die sneeuwvlokken het toch lekker in mijn koningseidersfoto's!
• die haakbekken deden het toch goed op die half gare zonnepitten!
• bij deze trip was ik toch wel in bere gezellig gezelschap!
• ben ik als simpele Hollander toch mooi helemaal naar Spitsbergen geweest en wat waren die ivoormeeuwen daar algemeen
• ja, aan die waterralfoto heb ik dan wel een winterteen over gehouden, maar dat is het resultaat meer dan waard!
• donders, wat zijn die Canadese sneeuwuilen toch heerlijke vogels!
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een kartonnen lokhen heeft geen aantrekkingskracht op echte korhanen, zelfs niet een heel leger aan kartonnen hennen…
En dan nog even terugkomen op die korhoenderhut van de Holterberg. Man, man, wat we daar, ondanks het vele nodeloze uren maken, toch allemaal hebben meegemaakt:
• de spanning van het illegaal voeren van de korhoenders (ik noem geen namen, but it wasn't me), in de jaren dat, en wellicht juist door het illegaal voeren, er een tijdelijke groei in de populatie zat!
• het urenlang gezellig 'slap ouwe hoeren'!
• de lol als er weer eens een korhaan boven op de hut stond te bolderen (en niet er voor);
• het neerzetten van een heel leger aan kartonnen lok-korhennen (wat overigens alles behalve werkten en wat waren we schijterig dat de boswachter ons zou betrappen)!
• het eten van korhoenderpaté als zoete wraak op het uitsterven van die verwende heide kippen!
• en tenslotte hebben we vanuit die hut toch maar mooi heel wat korhoenders geschoten, zelfs kopportretjes zonder te croppen!
Hoe dichtbij wil je een korhaan hebben…
Vogels fotograferen is ook nog eens een goed excuus om ver te kunnen reizen, om lekker van huis te zijn, vrije dagen op te nemen, niet te hoeven klussen, niet bij je schoonfamilie op visite te hoeven gaan, etc. Terugkijkend is de jacht voor mij dus véél mooier dan de vangst. Snap je?
Hoe is het eigenlijk met die wandelcollega afgelopen? Is ze nog steeds 'on the hunt'? Nee, die heeft inmiddels ook een huisje-boompje-beestje-relatie. Daarvan akte.
En waar doe jij het allemaal voor? Voor de vangst of toch de jacht...?