Een sneeuwgans, een pontische meeuw en een jonge woudaap
Wat hebben een sneeuwgans, een pontische meeuw en een woudaap met elkaar gemeen? Heel weinig hoor ik je denken. Toch is er een opmerkelijk verband te leggen...
Wat hebben een sneeuwgans, een pontische meeuw en een woudaap met elkaar gemeen? Heel weinig hoor ik je denken. Toch is er een opmerkelijk verband te leggen...
Vogels zijn echt mijn ding en zoogdieren fotografeer ik daarom nauwelijks. Natuurlijk, als op Spitsbergen een ijsbeer mijn pad kruist maak ik uiteraard foto's, maar verder fotografeer ik bar weinig zoogdieren. Ik ga er nooit speciaal voor op pad. Een zoogdier dat ik wel graag eens zou willen fotograferen is de das. De das vind ik een mysterieuze soort die ik bovendien nog nooit heb gezien.
Samen met Gerard Visser bezoek ik (juli 2014) de steenuilenhut van Glenn Vermeersch in Kalmthout, België. De timing lijkt niet helemaal goed, want er wordt vandaag veel regen voorspeld. Bovendien zijn de jongen al ruim een week uitgevlogen. Worden ze nog wel gevoerd in de omgeving van de hut? We gaan het zien!
De parels van de Portugese Azoren zijn niet de vele Amerikaanse dwaalgasten die hier met enige regelmaat worden waargenomen, nee het zijn de endemise Azorengoudvinken (pyrrhula murina) die verblijven op de oostpunt van het prachtige eiland Sao Miguel. Hun uiterlijk wordt door sommigen omschreven als saai en daarom het bezoeken van deze vogels niet waard. Als liefhebber van vinkachtigen vind ik ze alles behalve eentonig. Ik noem ze fraai en mysterieus bovendien. Het levensverhaal van de Priolo (Portugese naam van de goudvink) alleen al is bijzonder: uitgestorven verklaard en weer herontdekt.
Nachtelijke ontmoetingen zijn niet altijd wat ze lijken te zijn. Deze stelling zal ik illustreren met twee waargebeurde verhalen. Het ene verhaal gaat over een dwerguil en de andere story gaat over een cavia.
In Goudswaard werden begin juni 2014 vale gieren gemeld. Die zijn een zeldzame verschijning in ons kikkerlandje. Omdat het weekend is en vale gieren fraaie vogels zijn, ga ook ik een kijkje nemen. Niet in mijn eentje, want vele andere vogelaars en vogelfotografen hebben hetzelfde idee opgevat. Altijd weer gezellig om bij te praten. Al snel worden in de hele vroege ochtend (voor 7u) twee vale gieren ontdekt en die laten zich mooi bekijken. Eén van de gieren blijkt een kleurring om te hebben en is afkomstig uit Spanje. De lokale buizerd is minder blij met het Spaanse bezoek en valt de gieren keer op keer aan. Dat is een geinig gezicht.
Begin juni 2014 mag ik een keer proef zitten in de nieuwe boshut Woeste Hoeve van Henri van Vliet. Uiteraard doe ik dat graag. Om 7 uur ben ik in Hoenderloo en Henri brengt me naar de hut. Vanaf de plek waar ik mijn auto parkeer is het nog geen 100 meter lopen. De vijver moet nog even worden bijgevuld en terwijl we naast de hut wat staan te praten over welk takje ik zal gaan gebruiken, landt er al een eerste appelvink voor de hut! Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.
In mei ben ik een dagje op stap geweest met Tom van Hell. Tom bijt zich al een lange tijd vast in één project, namelijk ijsvogels fotograferen. Niet zonder succes, want in het tijdschrift Natuurfotopassie had Tom recent een uitgebreid en mooi artikel over deze vogels, geïllustreerd met zijn foto's.
Jaren geleden bemerkte mijn tante dat haar zoon belangstelling kreeg in tuinieren. Nu is dat in zijn geval bijzonder, omdat mijn echtgenootloze tante met vier kinderen drie hoog woonden. Mijn neef ging dus tuinieren, tot trots van mijn tante. Hij had een mooie en ruime plantenkas gekocht en daarboven monteerde hij een lamp om de boel goed te verwarmen en te belichten. Hij koesterde zijn plantjes met veel liefde en passie. Mijn tante was happy omdat haar zoon eindelijk een hobby had. Totdat bij haar het kwartje viel. Voel je hem aankomen?
In de drukkerij waar ik werkte kwam via een uitwisselinsproject een Deense stagiaire. Je moet weten dat een drukkerij een mannenwereld is en het gesprek over niets ander ging dan over de aanstaande Deense gast. Hoe langbenig en blond ze wel niet zou zijn, dat ze daar de hele winter naakt in de sauna zitten, welke dagen ze op welke afdeling zou meelopen, dat ze uiteraard mee moest met ons jaarlijkse zeevisuitje, etc, etc. Naar mate de tijd dichterbij kwam dat ze zou arriveren werden de verhalen steeds mooier en wilder. Nee, er zou een gouden tijd aanbreken in de normaal gesproken saaie en vrouwloze drukkerij.
Rotterdammer, ochtendmens, fietser, vogelaar, vogelfotograaf en verhalenverteller. De koning van de laagland-rietgorilla’s en de keizer van de barmsijzen. Je vindt me in het Rottemerengebied.
Ik zou je willen ringen en als een lijster laten zingen...
All images and text on this website are copyrighted. They may not be used, except by written permission. Do you want to use text or pictures of this site? Then kindly send me an e-mail. If you would like to use my footage for printed matter or other purposes, please contact me.
De meeste vogelaars en vogelfotografen zijn een beetje saaie mensen. Ten minste, dat vind ik. Een soort van eenheidsworsten. Als er een zeldzaam vogeltje is gezien komen ze in actie, staan ze stijf van de zenuwen en doen dan soms rare dingen, maar verder zijn het brave burgers. Grijze muizen die hun hoofd niet boven het maaiveld uitsteken. Ze maken hoogstens een beetje ruzie of een vogel verstoord is ja of nee. Nee, ‘afwijkende vogels’, vrije geesten, vind je nauwelijks onder ons vogelaars…
Op 3 februari 1990 fietste ik in mijn eentje 22 km van Rotterdam-Overschie naar Nieuw Lekkerland. Niet met een Tom Tom, maar met een fietskaart van mijn ouders. Zo zag ik als 15-jarige mijn eerste zwarte ibis. Mijn logboek vermeldt niet dat ik tijdens mijn trip andere vogels zag, maar wel dat het die dag 1 graden Celsius was (met een zuidoosten wind) en dat de overtocht van de veerdienst 75 cent betrof...
Wij zijn een reislustig volkje (met populaties in Australië, Zuid-Afrika, zonnig Eilat, etc.), daarom gaf Adam, zijn tijd ver vooruit zijnde en met een vleugje humor, ons de toepasselijke naam: niet-thuiskraai. De westerlingen op deze aardkloot hebben onze naamgever nooit helemaal goed begrepen en noemen ons daarom abusievelijk huiskraai. Ach ja...
Als mensen mij bellen omdat ze een dode of gewonde vogel hebben gevonden, dan denk ik automatisch aan iets groots. Niet in die zin dat het een grote vogel betreft, maar dat de vondst vooral heel zeldzaam is, zeg maar niveau vale gierzwaluw of wenkbrauwalbatros. Je begrijpt dat de praktijk zonder uitzondering tegenvalt. Het bijzonderst was uiteindelijk een houtsnip, niet echt een vondst om een blog over te schijven...
De goedlachse doktersassistente vraagt me of ik de prik in mijn bil of in mijn arm wil. Tja... wat moet je daarop antwoorden?
's Winters twee jaar geleden hing ik in een boom onder mijn flat een bosuilenkast op, omdat ik dol ben op uilen en op nestkasten. Als ik langs mijn nestkast fiets voelt dat, hebberig als ik ben, of die boom, of eigenlijk het hele plantsoen, van mij is...
Batsfjord maart 2014. De aanloop naar een vogelfototrip was nog nooit zo slecht. Een week voor vertrek breekt er een stuk van mijn kies af, vervolgens stoot ik diezelfde dag pijnlijk mijn teen, verbrand ik het weekend daarop mijn rug in de infrarood sauna, werkt de route-app van Noorwegen die ik op mijn telefoon installeer niet en krijg ik last but not least een vervelende pijn in mijn onderrug met uitstraling naar mijn linkerbeen...
Op mijn kamer bij mijn ouders thuis had ik vroeger een ansichtkaart hangen met daarop een foto van een echtpaar grote kruisbekken. Ze kwamen drinken uit een plasje water dat was ontstaan in een boomknoest. Deze fraaie foto is gemaakt door Hans Schouten in de winter van 82/83. Deze plaat sprak mij toen (en nu nog) enorm aan...
In mijn kinderjaren gingen mijn ouders, mijn broers en ik geregeld naar Diergaarde Blijdorp. Eerst leenden we het abonnement van mijn tante Gré en als we ons dan voordeden als ‘hunnie’, konden we gratis naar binnen. Later kreeg mijn tante hier genoeg van en namen wij een eigen gezinsabonnement...
Regelmatig krijg ik vragen met de volgende strekking: kan ik beter een Canon of een Nikon aanschaffen? Uiteraard antwoord ik als Canongebruiker: koop een Canon, met Nikon wil je als (vogel)fotograaf niet geassocieerd worden...
In oktober/november 2013 werden er minimaal vier vale gierzwaluwen in Nederland gezien. Vale gierzwaluw was tot dit jaar nog maar éénmaal met zekerheid vastgesteld in Nederland, dus een echte zeldzaamheid!
Wat zijn nu de verschillen qua snavelpatroon tussen Grote Kruisbek en Kruisbek? Hieronder staan 2 plaatjes van Grote kruisbekken (steeds links) waarvan de onderste is gespiegeld en 2 plaatjes van Kruisbekken. De Grote kruisbek heb ik begin januari 2008 gefotografeerd in Bergen aan Zee. De Kruisbekken zijn beide gefotografeerd in Utrecht (de onderste in 2005 en de bovenste najaar 2007).
Eind vorige maand werd er een verzwakte dwergooruil gevonden op de Maasvlakte. De vogel zat tussen een paar containers op de kade. Was hij meegevaren met een schip? Was hij in plaats van naar het zuiden te trekken naar het noorden gevlogen? We zullen het nooit weten.
Han Bouwmeester is de koning van de schuilhutten. Het is hem gelukt om een aantal fraaie hutten neer te zetten waar vanuit je op een prettige manier vogels kunt fotograferen...
Slechts tweemaal zag ik een papegaaiduiker in de Lage Landen. Eenmaal langs de vogeltrektelpost van West-Kapelle, waar anders. De vogel vloog ver, doch herkenbaar door mijn telescoopbeeld. Diezelfde winderige en natte dag in november scoorde ik ook mijn enige twee stormvogeltjes. Een dag om nooit te vergeten...
Net als vorig jaar en het jaar daarvoor heb ik boerenzwaluwen gefotografeerd tijdens het broedseizoen. Dit jaar heb ik dit gedaan op een andere locatie (daarom 2.0), namelijk op een boerderij in het altijd zonnige Hoogland...
Voor uilen heb ik een warme belangstelling. Als er een gelegenheid voordoet en er is ergens in den lande een uil te fotograferen, dan maak ik daarvan graag gebruik. De oehoe is de grootste van alle uilen die er bestaan. In Nederland is hij een zeldzame broedvogel.
Zaterdag 4 mei 2013 ben ik een dagje met Bas Breetveld mee geweest de Biesbosch in. Het doel is om bevers te zien en te fotograferen. Bas is namelijk Mister Bever! Hij kent het gebied op zijn duim en weet precies waar de bevers zich bevinden. Daarnaast verblijft hij zo vaak bij de bevers dat hij weet hoe je je moet gedragen, zodat je deze zoogdieren van dichtbij kunt benaderen, zonder dat je hun gedrag beïnvloedt.
Van 18 tot 25 maart 2013 bezocht ik Kangerlussuaq, Groenland om barmsijzen te fotograferen. Wat? Kangerlussuaq? Hoe spreek je dit uit? Geen idee, dit kunnen alleen de Eskimo’s...
Vroeger hadden wij thuis in onze koude en vochtige badkamer een toiletkast met twee naar elkaar openslaande deurtjes, met op beide deurtjes een vergeelde spiegel. Als peuter ontdekte ik dat als ik de beide deurtjes opendeed ik mezelf ontelbare keren terug zag in de spiegels van de deurtjes. Wat een grappig effect! Pas vele jaren later begreep ik dat dit fenomeen het Droste-effect wordt genoemd...