In maart 2020 staat een bezoek aan de Alpen gepland, met als doel Alpensoorten te fotograferen. Hoofddoel is niet de lammergier waar de goegemeente zo lyrisch over is, voor mij is de Alpenkauw topprioriteit. Rode poten en een gele snavel, hoe verzin je het! Bestemming is de Gemmipass in Zwitserland, te bereiken per kabelbaan vanuit Leukerbad...
In mijn jeugd waren de Ross’ meeuw, de witstuitbarmsijs van Groenland en vogels als de blauwe goudvink aansprekende soorten, mieters zelfs, maar onbereikbaar. Ik had als kind de stellige overtuiging deze beauty’s een leven lang alleen in een vogelboek te kunnen zien en nooit ‘real life’. Je bouwt dan een onbedwingbaar verlangen op. Mijn psycholoog heeft het me allemaal uitgelegd...
Zondag 29 december verblijft er een grote trap bij Brielle. Wat is de herkomst van de vogel?
Als escape-scepticus ga je niet naar een ontsnapte schildraaf. Nee, alleen al voor de beeldvorming niet. Wat moeten serieuze vogelaars wel niet van mij denken. Je gooit je goede naam te grabbel of zoiets...
Mijn advies is om vandaag nog vogeltjes te gaan kijken. Wacht niet tot morgen, dan kan het te laat zijn. Waarom deze haast? Dat ga ik uitleggen...
Uiteraard ben ik ook even naar Apeldoorn gereden om de kuifleeuwerik te fotograferen. Wanneer zie je nou nog een kuifleeuwerik in Nederland! Mijn laatste fotografeerde ik in Hoogland, vlakbij Amersfoort. We schrijven januari 2007...
Waarom ik de eerste dag van mijn vakantie ruzie krijg met mijn vriendin. Hoe ik een vers geschoten zomertaling misloop en waardoor een witkopeend als pleister op de wond fungeert...
Bij mij gaat er tijdens het fotograferen wel eens iets mis. Je herkent dat wel, dan maak je een foto, draait het vogeltje net zijn kop om. Hebben wij weer!
In juni/juli 2019 maakte ik een reis naar de Indigirka delta in Siberië, Rusland om Ross’ meeuwen te fotograferen...
In juni/juli 2019 maak ik een reis naar de Indigirka delta in het noorden van Siberië, Rusland. Het doel is om Arctische vogels in deze uithoek van de wereld te fotograferen, met als hoofddoel Ross' meeuwen in broedkleed...
Nog steeds blij met mijn gruttoproject wil ik meer. ‘Less is more’ om precies te zijn. Gaat het lukken de grutto op deze manier te fotograferen? Gewoon proberen...
Drama in de polder. Vergeet even less is more, dat doen we de volgende keer weer. Ik wil het hebben over de grutto. Alles aan de grutto is dramatisch. Het gaat slecht met de soort en zijn leefomgeving, het is een uitgekauwd foto-onderwerp, je ziet ze steeds minder, daar waar ze goed te fotograferen zijn, tref je massa’s fotografen. Last but not least het is onze nationale vogel. Niet echt een onderwerp om te gaan fotograferen. Nee, dat begrijp je.
De tweede week van mei 2019 begeven mijn partner en ik ons een weekje naar Portugal. In de Algarve om precies te zijn. We zijn hier voor vakantie, dit betekent dat vogels fotograferen op de derde plaats komt. Het is ook wel eens lekker om niet hardcore te ‘vogelen’. En er is heus wel eens een verloren uurtje om naar de lucht te kijken.
Als fan en goede buur van het Rottemerengebied (ik resideer in Ommoord moet je weten) heb ik de rietzanger tot nu toe links laten liggen. Natuurlijk heb ik wel eens een standaardportretje van deze luidruchtige zangvogel gemaakt, maar tot een projectje kwam het nooit. Gek eigenlijk, want wat is de Rotte zonder rietzanger?
Als je een geinig vogeltje fotografeert heb je weleens dat er in de achtergrond van diezelfde foto zich een andere vogel begeeft. Storend? Nee hoor, het kan de foto versterken...
Stel je krijgt van je schoonfamilie de tip dat ze, dom toeval, een jonge bosuil hebben gevonden. Een takkeling noemen wij dat, maar dat weet de koude kant van je familie natuurlijk niet. Ook niet gaan uitleggen (tip 1), want dat beklijft niet bij die gasten. Gewoon 'dank je wel voor de tip' zeggen (tip 2) en ze in het ongewisse laten.
Hoe verzin je het, een papegaaiduiker in Nederland...
In de loop van de ochtend staat er vanuit het niets opeens een Russische militair voor mijn neus. Grote gast, type Michael van Gerwen, maar dan met een bontmuts. Met veel bombarie en armbewegingen probeert hij me iets duidelijk te maken. Wat precies weet ik niet, maar wel dat het foute boel is...
De IJslandse en de Groenlandse barmsijs worden nogal eens over één kam geschoren en gezien als één en dezelfde (onder)soort, namelijk rostrata. Onterecht mijns inziens, omdat de verschillen tussen beide barmsijzen best opvallend te noemen zijn.
Als het om vogels gaat, bestaat er een buitencategorie. Zit een vogel van dat lijstje in Nederland dan ga je er heen. Ik in ieder geval wel. Dan neem je vrij, je ‘vergeet’ je trouwdag, dat je die dag moest werken, ja zelfs je eigen verjaardag kan de pot op. Een Ross’ meeuw valt in die buitencategorie. De Ivoormeeuw, de sneeuwuil en de rotskruiper ook, moet je weten. En natuurlijk de notenkraker...
Hutfotografie is top. Het enige wat je hoeft te doen is een hut boeken, er naar toe rijden, je camera aanzetten en wachten op de dingen die komen gaan. Ik ben er dol op! Minder leuk is, dat je meestal met foto’s thuiskomt die iedereen maakt.
Barrow, in noordelijk Alaska, is een boeiende plek in een uithoek van de wereld. Eén van de zangvogels die daar voorkomt, is de barmsijs. Zijn dat dan witstuiten (exilipes) of grote barmsijzen (flammea)? Wel, dat is nog niet zo’n eenvoudige vraag om te beantwoorden.
Samen met Edwin Winkel gaan we migrerende Ross’ meeuwen fotograferen in Barrow (oktober 2018). Of dat gaat lukken?
Was ik maar een singer-songwriter, dan zou ik een lied schrijven over barmsijzen! Waarom ze zo aantrekkelijk zijn. Hoe het komt dat ze het hoofd op hol laten slaan van menig vogelaar. Over een zacht roze borstje, een fijn snaveltje, een wit stuitje en dat alles met een woordrijm, een pakkend refrein en een geinig melodietje. Zucht, ik ben geen singer-songwriter, maar een plaatjesmaker. En bovendien zing ik vals. Geen lied dus. Wel een ‘issue’.
Kroatië is een populaire vakantiebestemming. En terecht. Het is er prima toeven als mijn partner en ik daar een kleine twee weken verblijven. Ik heb het over september 2018. Met het vliegtuig vanaf Zestienhoven zit je na twee uurtjes vliegen in Split aan de koffie. Alles wat ze over Kroatië zeggen blijkt waar: mooi land, lieve mensen, proper eten en een zonnetje.
Als het om vliegende vogels gaat, ben ik een kneus. Vliegende vogels fotograferen is namelijk mijn handicap. Elke vogelfotograaf heeft een hoog percentage onscherpe foto’s als het om vliegende objecten gaat, maar mijn percentage is wel heel erg hoog!
De mooiste waarneming van de vogeltrip was..... een zoogdier! Hoe vaak komt het niet voor dat je als vogelfotograaf op pad gaat voor een leuk vogeltje en dat een zoogdier uiteindelijk de show steelt? Best vaak toch?
Wanneer kun je het beste over de winter schrijven?
Op een zonnige zomeravond (30 juni 2018) sta ik in de Krimpenerwaard zwarte sterns te fotograferen...