Hoe gaat het met mijn Canon R5? Ik kan er maar één ding over zeggen: fantastisch! Kijk, vliegende vogels fotograferen was mijn handicap, maar met de R5 is dat verleden tijd. Die eye-tracking is gewoon fantastisch. Een vliegende vogel ‘in focus’ laat hij niet meer los. Alsof het voor mij uitgevonden is! Ook de iso-prestaties vind ik top. Tot 3.200 iso schiet je ruisloos.
Wat wel eens gebeurt, is dat de eye-tracking niet het oog, maar een ander opvallend ‘dingetje’ van de vogel pakt. Bijvoorbeeld de rug van een klein waterhoen, of de schoudervlek van de blauwe reiger, ik noem maar wat. De eye-tracking bedien ik met de backfocus-knop. Door de backfocus-knop los te laten en alleen de ontspanknop te gebruiken kan ik snel switchen en scherpstellen op de oude manier, namelijk met één focuspunt. En met de joystick is het focuspunt razendsnel te verplaatsen.
3200 iso.
3200 iso.
Oh ja, het ‘real-life’ zien hoe je belicht is prettig, te meer daar ik het histogram klein in beeld zie. En de beelden zijn zo groot (8192 pixels breed) dat je bijna onbeperkt kunt croppen. Trouwens, niet alles is scherp, maar wel veel beelden.
Soms pakt de eye-tracking niet het oog, maar een ander opvallend ‘dingetje’, zoals de rug van een klein waterhoen...
Het enige nadeel vind ik de batterij-opbrengst. Die valt iets tegen. Ik heb de R5 zo ingesteld dat alles wat power kost, zoals het beeld tonen op de display, uitstaat. Dan nog raakt een batterij sneller leeg dan ik gewend ben. Gelukkig zijn ook de batterijen van de 5D-serie te gebruiken.
Ik experimenteer momenteel met automatische iso. Dat houdt in dat de camera zelf de iso-waarde kiest. Als maximale waarde stel ik iso 3.200 in en als minimale sluitertijd 2000e seconden. Voor nu weet ik niet of ik hiermee doorga, omdat ik door deze instelling (korte sluitertijd) vrij snel uitkom in de hoge iso’s.
Nog een geinig covid-vogelaars-gebeurtenisje. Ik wandel vanochtend in het Rottemerengebied en tref een paar fotograferende vogelaars. Ik nader en zeg: "Goedemorgen, wat is het hier gezellig." De dichtstbijzijnde vogelaar zegt: "Ja er zit hier een waterral, maar je moet wel 1,5 meter afstand houden." Dat laatste zegt hij nogal streng.
Nu heeft hij gelijk natuurlijk, hier geen Grapperhaus-acties, dus ik doe gelijk een stapje opzij (ik stond op 1,35m of zo). Dan, we zijn geen anderhalve minuut verder, ontdek ik de waterral, die even uit het zicht was verdwenen, en informeer mijn medefotografen. En dan gebeurt het, die anderhalve-meter-purist komt schouder aan schouder staan. De regels gelden blijkbaar wel voor mij en niet voor hem. Nu ben ik weinig principieel moet je weten, dus ik heb het glimlachend maar zo gelaten...