Met vogelvriend Harco Beens vertrek ik begin oktober 2023 naar Polen om zeearenden te fotograferen. Door mijn opvliegerige karakter is het steeds moeilijker om een reisgenoot te vinden. Iedereen haakt af. Mijn psycholoog vindt dat ik daar aan moet werken. Waarom!? Weet iemand nog een geschikte psycholoog?
Harco kent me gelukkig goed genoeg en prikt moeiteloos door mijn temperamentvolle aard. Harco en ik ontmoetten elkaar in 2010 op de Hoge Veluwe. We stonden toevalligerwijs naast elkaar herten te fotograferen en daar is een prettige vriendschap uit ontstaan. Dertien jaar later is het wel eens tijd voor een buitenlandse trip.
Door trieste omstandigheden, het overlijden van de vader van een goede vriend, vertrekken we later dan gepland. Daardoor zijn we genoodzaakt onze geplande overnachting in Duitsland, met bijbehorende schnitzel, te skippen en de 1.100 km in één nacht te rijden. Nou, daar gaan we. Harco is een kei in het autorijden. Je zet hem achter het stuur en voor je het weet zit je aan de thee in Polen.
Zuzanna (hutdag 1)
We ontbijten om 4u en om 5.15u staan we op de afgesproken plek in het bos. Pfff, wat een hobby. Het goede nieuws is dat Harco en ik met een Poolse schone in de hut zitten. Hoogblond, een wolk parfum en alles er op en er aan als je begrijpt wat ik bedoel. Het slechte nieuws is dat Zuzanna geen woord Engels spreekt. Probeer dan maar eens indruk te maken. Dat lukt met handgebaren. Ik beeld dan een scène van B&B vol liefde uit. Niet snel daarna is ze not amused als ik heimelijk haar thermoskan koffie leegdrink. Wellicht niet zo handig van me. Ik geef Harco de schuld, maar daar trapt ze niet in. Verder geen noemenswaardige incidenten.
In de verte horen we het geluid van een burlend hert. Als het licht is, horen en zien we de eerste raven en zeearenden. Raven komen wel voor de hut, maar de arenden niet. En nu? Zuzanna kijkt mij verwijtend aan, maar ik heb hier toch part noch deel aan. Via de Google Translate-app vertel ik haar dat elk nadeel zijn voordeel heeft: we hoeven nu geen foto’s uit te zoeken. Ze zegt iets terug in het Pools wat ik maar niet zal vertalen. Nee. Eind van het liedje is dat we vandaag geen zeearenden hebben gefotografeerd.
Rudolph (hutdag 2)
In de hut mag je niet roken, maar onze Duitse hutgenoot Rudolph heeft daar geen boodschap aan. Hij ‘vapet’ de hele dag. Ik durf daar niets van te zeggen want hij oogt groot en sterk. Bovendien spreekt onze Germaniër net als Zuzanna geen woord Engels. Rudolph blijft de ganse dag stug Duits tegen ons praten. Wat ik uiteraard, in gedachtenis aan mijn opa wiens fiets im Krieg werd geconfisqueerd, negeer. Niet slim. Zo mis ik fotokansen. Bovendien is er binnen onze familie twijfel of het verhaal van onze opa wel klopt. Maar goed, dat ga ik Rudolph allemaal niet uitleggen.
Wat zeearenden betreft is alles anders ten opzichte van gisteren. Eén adult en vier onvolwassen zeearenden zitten urenlang voor de hut. Onze camera’s maken overuren. Joepie!
Marcin (hutdag 3)
Onze gids Marcin (spreekt uit als ‘Martin’), is allervriendelijkst, dat wel, maar wat kort van stof. En hij reageert nauwelijks op berichtjes. En hij is vaak al vertrokken nog voordat hij er is. Zo blijft het steeds een beetje gissen wat de bedoeling is. Vraag hem in welke hut we vandaag zitten en hij geeft je een ontwijkend antwoord. Dat het te warm is voor de tijd van het jaar bijvoorbeeld. En de wificode van de hut moet ik nu nog krijgen. Drie keer om gevraagd.
Dit alles valt in het niet bij zijn vriendelijkheid en de perfecte fotokansen wat zeearenden betreft. Niets te klagen dus. Vandaag bijvoorbeeld maken we beelden van minimaal tien verschillende zeearenden. Poeh!
Nou, dan is het goed geweest en verlang je weer naar huis. Al met al een zeer geslaagde fototrip. Wil jij ook zeearenden fotograferen? Marcin Nawrocki en zijn hutten kan ik van harte aanbevelen!
