Niet geheel zonder twijfel reed ik zaterdag 11 december naar Leffrinckoucke in Frankrijk.
Reden? Een Ross’ meeuw die zich afgelopen dagen fantastisch liet fotograferen. Is drie uur heen- en drie uur terugrijden niet wat te gek? Geeft de vogel wel ‘acte de presence’? En tja, ik heb toch al tig Ross’ meeuwen gefotografeerd?
Aan de andere kant, elke waargenomen Ross’ meeuw kan wel eens de laatste kans zijn deze soort te zien. Ze zijn rete zeldzaam en klimaatverandering lijkt de soort geen goed te doen. Zo werden er dit najaar maar een handjevol eerstejaars vogels gemeld bij Barrow.
Mijn buurvrouw leg ik uit dat dit mooie meeuwtje niet misstaat op mijn tijdlijn. Ze kijkt me raar aan en zegt dat het gewoon een ordinaire meeuw is. Je begrijpt dat ik mijn buurvrouw nooit meer iets vertel. En die verhoogde schutting gaat er nu ook echt komen. Dit jaar nog.
Strand, tegenover Bonobo restaurant.
Ik besluit te gaan. Why nut!? Filip de Ruwe en Joachim Pintens helpen me met bruikbare informatie. Bij aankomst zit de Ross’ meeuw aan de vloedlijn, maar vertrekt al snel. De rest van de dag geen roze meeuw te zien zo lijkt het. Een kleine honderd Franse en Belgische vogelaars verspreiden zich over het strand om de vogel te zoeken. Maar helaas is hij pleite. Had ik wel moeten gaan? Kris De Rouck houdt me gelukkig gezelschap, zo vliegt de dag voorbij.
Na 14 uur wordt de vogel teruggevonden. Het is nog wel een stukje lopen over het strand om bij de Arctische meeuw te komen. Eenmaal bij de vogel en uitgehijgd, laat hij zich een minuut of tien prachtig bekijken. Joepie! Daarna vliegt hij het binnenland in naar zijn slaapplaats. Eind goed, al goed!
En dan nog wat. Inmiddels zijn we een paar dagen verder (23-12-2021) en zit de Ross' meeuw in Nieuwpoort, België. Goede reden om nog eens terug te gaan. 
En dan in 2022 voor de derde keer nog een bezoekje afleggen:
