Als het om vogels gaat, bestaat er een buitencategorie. Zit een vogel van dat lijstje in Nederland dan ga je er heen. Ik in ieder geval wel. Dan neem je vrij, je ‘vergeet’ je trouwdag, dat je die dag moest werken, ja zelfs je eigen verjaardag kan de pot op. Een Ross’ meeuw valt in die buitencategorie. De Ivoormeeuw, de sneeuwuil en de rotskruiper ook, moet je weten. En natuurlijk de notenkraker...
In november 2018 is het zover. Een notenkraker dient zich aan in de Lage Landen. Wageningen is de plaats waar het gebeurt. Op donderdag 22 november ga ik al voor de spits naar Wageningen. Waarom weet ik zelf ook niet, want op zo’n grauwe dag is het pas na een uurtje of tien goed foto’s maken. Toch wil ik er al eerder zijn. De sfeer proeven, oude bekenden ontmoeten en die notenkraker bewonderen!
Het is alweer de vijfde notenkraker die ik in Nederland waarneem. Eerst een vogel op Texel, dan twee in Zeewolde, dan een vogel in de Wieringermeer en nu dit briljantje. Ik vind hem top: tam, onverstoorbaar en uitzonderlijk te bekijken en te fotograferen. I love it!
Ik stoor me niet aan de vele andere vogelaars en fotografen. Welnee, beregezellig! Ik maak vooral foto’s van het ‘gebeuren’, dus de vogel en de aanwezige mensen. Als we rond de klok van één uur door de huismeester het terrein af worden gestuurd (eigenlijk zit de vogel op privéterrein van een studentenwoning), vind ik het goed geweest en keer ik huiswaarts.
Altijd goed om een paar dagen later weer terug te gaan:
En nog een keer teruggegaan. Vannacht is er een dennentak aan mijn statief gegroeid. Komt dat even mooi uit! Ik ben er dol op. Het vogeltje heeft trouwens een ontstoken pootje.
De Wageningse notenkraker werkt als een magneet op mij. Ik krijg er geen genoeg van. Weer er heen. Een kitsch takje neerzetten, nootje er op en hoppa! The faker the better. Plastic! I love it!
En dan tenslotte nog een (foute) grap: