De mooiste waarneming van de vogeltrip was..... een zoogdier! Hoe vaak komt het niet voor dat je als vogelfotograaf op pad gaat voor een leuk vogeltje en dat een zoogdier uiteindelijk de show steelt? Best vaak toch?
Zelf ga ik nooit op pad om zoogdieren te fotograferen, alhoewel ik ooit naar de Ardennen ben afgereisd voor een heuse das en tweemaal naar de Hoogste Veluwe ben gegaan voor een strijdend edelhert. Als vogelfotograaf tref je onderweg weleens een zoogdier. Zo heb ik inmiddels best een leuke verzameling zoogdieren gefotografeerd.
Hierbij een overzicht in willekeurige volgorde. Alhoewel, zo willekeurig is deze volgorde niet.
Rendier
Echt wild zijn ze niet in Scandinavië, maar wel de rendieren die je tegenkomt in Spitsbergen. Kom je ooit in de gelegenheid om rendiersoep te nuttigen, dan is dit een aanrader.
IJsbeer
Kijk, ik ben dus meer van de vogeltjes, maar als er een ijsbeer voor je neus rondloopt dan wil ik best een foto trekken. Wat een beest! En dan dat blauwe ijs. Ze hebben mij wijs gemaakt dat dit gletsjerijs wel duizend hele jaren oud is voordat het die intens blauwe kleur krijgt. Poeh hé!
Twee ijsberen vechten om wat walvisresten.
Hermelijn
De hermelijn heeft een winter- en een zomervacht, maar dit is uiteraard het winterjasje. Deze snelle rakker kwamen we tegen in het vroege voorjaar in de Varanger en liet zich mooi fotograferen. Stoat is zijn Engelse naam.
Muskusos
De muskusos kun je tegenkomen in Groenland. Ook in Noorwegen, maar daar is het een geïntroduceerde soort. Een exoot dus. ‘Once’ deed ik een ‘guided tour’ naar muskusossen in Groenland. Niet helemaal ‘once’, want in 2013 deed ik die trip ook al eens, maar zonder enig succes. Toen ik vorig jaar deze trip opnieuw boekte, nam ik de dag van tevoren een heerlijke muskusossensoep. Niet omdat het moet, maar omdat het kan! Stel je voor dat mijn trip wederom zou mislukken. Nou, dan had ik op mijn manier alvast wraak genomen. Dat laatste was achteraf niet nodig geweest, alles kwam namelijk goed. Ik had gedacht dat ze groter zouden zijn, qua formaat vallen ze wat tegen. Toch zijn het indrukwekkende verschijningen!
Eland
Onze gids zei: “Ik woon nu drie jaar in Zweden en heb pas driemaal een eland gezien, reken dus nergens op.” We gingen met acht man een lang weekend laplanduilen fotograferen. Met acht man op pad gaan raad ik overigens ten stelligste af. Als eenmaal de laplanduil gevonden is, wil de één bij nader inzien hazelhoenders fotograferen of een oeraluil. Een ander weet zonnedauw te staan en weer een ander hoopt op een drieteenspecht. We zouden ons toch focussen op laplanduilen? Alle van tevoren gemaakte afspraken waren vergeten. Nee, voor mij geen groepsreizen meer.
Maar goed, onze gids heeft ons gewaarschuwd: niet op moose rekenen. Wat gebeurt er, we rijden met onze huurauto het vliegveld af, rijden koud een paar kilometer naar het noorden, ziet één van ons achten een paard in de wei staan. Een paard? Blijkt het een eland te zijn!
Les 1: nooit op pad gaan met een groep
Les 2: altijd je gids wantrouwen!
Poolvos
De poolvos tref je aan in het hoge noorden. Een Arctische soort dus. Wederom een soort met een zomer- en een wintervacht. Dit is de zomervariant. Op Spitsbergen zijn ze tam en goed te fotograferen. Ik heb hier ‘panning’ toegepast. Dat is je camera mee trekken met je onderwerp, terwijl je kiest voor een lange sluitertijd. In Alaska zag ik ooit een poolvos in winterkleed, maar die was behoorlijk schuw, waarschijnlijk door de jachtdruk.
Vos
De vos laat ik in de Lage Landen links liggen. Voor mij geen bezoekje aan de Amsterdamse waterleidingduinen. Tenzij er een waterspreeuw is gesignaleerd. Dan wel, maar niet voor een ‘hondenbrokken’-vos.
De sluwe vos van bijgaande foto komt eten van het vlees dat bedoeld is voor de steenarenden. Op deze foto, hoog in winters Zweden, overleggen de eksters met de vos over hun gezamenlijke vijand. “Heb jij die verrekte arend vandaag nog gezien? Als ik hem zie, dan schijt ik hem op zijn kop.” “Moet je doen, durf je toch niet!” Zo’n conversatie wil ik dan vastleggen op de foto, anders gelooft geen hond je.
Eekhoorn
Ooit kwam hij voor in het Kralingse bos, maar die tijd is voorgoed voorbij. Geregeld kom ik een eekhoorn tegen als ik in een schuilhut zit. Ook in het hoge noorden van Finland, daar zit een andere kleurvariant (grijs met rood).
Een korte anekdote: aan het einde van het analoge tijdperk waren Adri Hoogendijk en ik bosvogels aan het fotograferen op een camping in Voorthuizen. Kuifmezen en zo, je kent dat wel. Han Bouwmeester, Glenn Vermeersch en consorten bestonden toen nog niet. Die gasten natuurlijk wel, maar niet hun huurbare hutten. Enfin, wij voerden pindakaas (gewoon met zout hè) op een bemost stammetje voor die rode pluimstaart. Gek genoeg liep hij ons stammetje steeds voorbij en verdween hij steeds achter ons. Wtf, watskeburt!? Nou, Adri had de deksel van de pindakaaspot niet dichtgedraaid en die slimme eekhoorn zat gewoon uit die pot te snoepen!
De eekhoorn uit het hoge noorden is anders van kleur.
Edelhert
Op de Hoogste Veluwe treffen we het edelhert. Op het juiste moment stationeer je je driepoot met camera en dan komt de boswachter appeltjes voeren. Stoor je niet aan de honderden fotografen, blijf dan gewoon thuis. Ontmoet oude kennissen, gelijkgestemden en bovendien: geniet!
Das
Ooit fotografeerde ik hem in de Ardennen. Het is een pokke eind rijden, de foto’s worden nooit wat je hoopt, maar toch heb ik ervan genoten en kan ik eenieder een bezoek aan deze hut aanraden.
Gewone zeehond
Deze foto illustreert dat zeehonden van platvis houden...
Grijze zeehond
Dit is het neefje van de gewone zeehond. Wat groter en grijzer en een ander snoetje. Goed te doen rondom de Farne Islands in Engeland. De schippers moeten hier zelfs met een bocht om ze heen varen. Ze vertikken het namelijk om aan de kant te gaan.
Baardrob
Niet alleen de homo sapiens zijn dol op deze zeehond, ook de ijsbeer houdt ervan. Wel om een andere reden, dat begrijp je. Alhoewel een beetje Inuït best een baardrob lust.
Beluga
Deze witte zeekanarie, zo genoemd om hun bijzonder gefluit, kwam ik verschillende keren tegen rondom Spitsbergen. Bijzondere zeezoogdieren zijn het. Je treft ze altijd in een gezellig familieverband. De jongen zijn grijs in plaats van wit.
Walrus
De walrus heeft slagtanden. Daarmee graaft hij onder water in de bodem om zo schelpdieren te verzamelen. Boven water gebruikt hij ze om achter zijn oren te krabbelen. Ook handig!
Gewone vinvis
Bij het zien van mijn eerste walvis dacht ik vanzelf aan Jona. Zo gaat dat. Alhoewel ik geen dominee ben, heb ik toen gelijk een preek geschreven. De gewone vinvis heeft qua kleuren een asymmetrisch uiterlijk. Wist jij dat?
Blauwe vinvis
Op Spitsbergen zagen we diverse gewone vinvissen en dwergvinvissen. Op een bepaald moment hadden we een vinvis in de smiezen met een klein rugvinnetje en een blauw vlekkerig uiterlijk. Zou het een blauwe vinvis zijn? Kees Kamphuizen zelf moest eraan te pas komen en hij maakte er inderdaad een blauwe vinvis van. Het grootste dier dat ooit geleefd heeft op onze planeet. Mieters!
Griend
Nooit naar Tenerife gaan. Houd je geld in je portemonnee en ga een week op de boulevard van Scheveningen rondlopen. Tenerife is namelijk Scheveningen in het kwadraat. Niet meer en niet minder. Op die blauwe vink na dan, dat is wel een mooi vogeltje. Oh ja en die pimpelmees. Maar goed, in verband met een familie-uitje belandde ik toch ooit op Tenerife. Wat ik me van deze trip herinner is dat ik een hernia had en dat we grienden zagen tijdens een zeetrip.
Lynx
Na drie weken door Zweden te zijn getrokken kon ik eindelijk de lynx fotograferen. De locatie houd ik uiteraard geheim (alhoewel voor geld alles te koop is).
Wolf
Ik heb best een geinige schoonfamilie. Farmers zijn het. Vroeger aten ze de kievitseieren gewoon op en merels en Vlaamse gaaien werden de nek omgedraaid. Maar tijden zijn veranderd. Bij elk schoonfamilielid hangt inmiddels een kerkuilenkast of een steenuilenkast. Ze zijn meesters geworden in het monitoren. Er worden zelfs pindanootjes opgehangen. Een volgende stap is dat ‘ze’ lid worden van Vogelbescherming. Nice! Maar goed, wat heeft dit te maken met de wolf?
Nou, tijdens een skivakantie met mijn schoonfamilie in Oost-Duitsland zie ik op de kaart dat we op een steenworp afstand van het Bayerischen Wald bivakkeren. Daar heb je een geinig wildpark, met Europese soorten. Zo ook de wolf. Die dieren zitten in ruime hokken en zijn zo te fotografen alsof ze in het wild rondlopen. Daarom gaan vele natuurfotografen naar deze dierentuin en in menig portfolio zie je wel een foto voorbijkomen die hier is gemaakt. Is dat erg? Wat mij betreft niet, als je maar eerlijk vermeldt dat je deze foto’s in een dierentuin hebt gemaakt.
Oh ja, bovenstaande lynx is natuurlijk niet in Zweden gemaakt maar in het Bayerischen Wald...