Net als vorig jaar bezoeken mijn partner en ik Curaçao (december 2015). Het doel is relaxen op Mambo beach. Zal dat gaan lukken?
Fotograferen is deze vakantie gedegradeerd tot een marginaal bijrolletje. Toch lukt het om zo af en toe een fotootje te maken. Gelukkig! Ja, je bent fotograaf, of je bent het niet. Omdat ik vorig jaar al behoorlijk wat vogeltjes op dit gezellige Caribische eiland heb gefotografeerd, doe ik het dit jaar wat rustiger aan.
Vanaf de bar fotografeer ik bijvoorbeeld suikerdiefjes en een oranje troepiaal 'in het landschap'. Nou ja, landschap, ik kies de bar als background. De dronkaard, hangend op een barkruk, neem ik voor lief. Die past wel in het geheel van mijn foto.
Ook de lokale pelikaan registreer ik met groothoek. Dat valt nog niet mee zal ik vermelden. Mister Pelicano heeft namelijk totaal geen aandacht voor mij en weigert me even aan te kijken tijdens het foto's maken. Knap onbeleefd. 
Langs de doorgaande weg tref ik een kuifbobwhite. Daar trek ik dan onmiddellijk een fotootje van. De kuifbobwhite is een geinig kwartelachtig vogeltje en ik vraag me af wat het meervoud is van zijn soortnaam. Nou?
Als ik mijn vriendin vraag waar ze deze vogel op vindt lijken, dan zegt ze: 'op een hop, zo met die kuif.' Ze maakt er een indrukwekkend handgebaar bij, om uit te duiden hoe en waar de kuif op die hop precies is gesitueerd. Ja, een hop heeft ook een kuif, voor de rest zie ik zelf bar weinig overeenkomsten. Maar toch, voor een niet-vogelaar reken ik het goed. In de vakantie ben ik wat milder gestemd, moet je weten.
Een kuifbobwhite
Het weer is Caribisch. Daar bedoel ik mee dat het rond de dertig graden is, zonnig, af en toe een goede wolk en een gezond regenbuitje. De eerste dag verbrand ik mijn torso. Hoe stom kun je zijn! Vier dagen later is mijn huid nog steeds pijnlijk rood.
Verder loopt mijn partner de kwart-marathon (en finisht als 23e!), bezoeken we de KLM after party, rijden we met een klein huurautootje het eiland rond, gaan we georganiseerd snorkelen (met een rode duikbril op sterkte), hangen we een beetje rond aan het strand, of aan het zwembad, gluren we naar de buren, praten een poosje met elkander, maken daarna ruzie (geintje he, nou alhoewel...), bezoeken met regelmaat de gym, lezen een boek (Nico Dijkshoorn, Sylvia Witteman, Paulien Cornelisse), gaan her en der een happie eten (plein cafe Wilhelmina, Lions Dive, Zanzibar, De Gouverneur, etc), dansen we bij moonlight en doen een fotoshoot op locatie.
Naar drie vrouwen van belang stuur ik een ansichtkaart (te weten: meine mutti, my mother in law en naar een vriendin) met één en dezelfde korte tekst. Ze gaan elkaar toch niet treffen, dus waarom zal ik, praktisch als ik ben, steeds iets nieuws bedenken:
Hallo daar, hier zon, zee, strand en af en toe een vogeltje of een visje (dat laatste in de zee of op mijn bord)...
Zo gaat een te korte, maar o zo relaxte, vakantie te snel voor bij.
Curaçao for ever...
Een vliegenvanger. Maar welke soort?
