Een vaak aan mij gestelde vraag is: "Zijn er al woudaapjes bij de Zevenhuizerplas?"
Logisch dat mij die vraag gesteld wordt, ik ben de koning van de woudapen. Niemand heeft meer Hollandse apen gefotografeerd dan ik. Betwist jij mijn titel? Prima, post dan een uitgebreidere reeks.
Helaas moest ik dit voorjaar op bovenstaande vraag steeds ‘nee’ verkopen. Dit jaar geen laagland-rietgorilla’s ter plaatse. Gelukkig kon ik verwijzen naar een alternatieve locatie, namelijk in het ‘Zoetermeerse’. Ga daar maar zoeken en in de weg lopen. Nou, doei!
Het is al bijna juni als ik vlak bij mijn huis een woudaap man hoor roepen. Waf, waf! Dan weet je genoeg. Deze vondst is het resultaat van stelselmatig alternatieve locaties afzoeken. Later die dag zijn er zelfs twee mannen en een vrouwtje.
Ondanks protesten van het thuisfront, annuleer ik al mijn sociale verplichtingen. Voor mij even geen verjaardagen, buurt-bbq's, bruiloften en meer van dat soort zaken. Iedereen in mijn omgeving van boven de vijftig vraag ik rustig aan te doen en een oom met suïcidale neigingen maan ik trouw zijn pillen te slikken. De komende weken kan ik me geen uitvaart permitteren. Nee. Zelfs de wekelijkse afspraak met mijn psycholoog zet ik ‘on hold’.
Ik ben getuige van het arriveren van het tweede mannetje en het vrouwtje. Dat levert de nodige activiteiten en fotokansen op. Na een dag of twee is er een koppeltje gevormd en daalt het aantal activiteiten en zichtwaarnemingen.
Soms zijn de omstandigheden paradijselijk.
De helft van mijn lichaam bestaat uit nek.
Ook het vrouwtje heeft bij aankomst een oranje snavel.
De rechterhelft van deze foto is gegenereerd met behulp van AI.
Elke dag is weer anders.
Als een week later een derde man arriveert is de boel volledig opgeschud met wederom veel actie, vliegbewegingen en fotokansen. Daarna breekt er een periode van broeden aan en lijken de aapjes van de aardbodem verdwenen. Een enkele kek-roep verraadt hun aanwezigheid.
Vrouwtje maakt hier al vliegend een kek-roep. Het zware achterlijf indiceert dat het vrouwtje een ei gaat leggen. 
De ‘plakker’ van de R5 doet het uitmuntend op vliegende apen kan ik je verzekeren. Negentien jaar woudapen fotograferen kan na twee dagen, bij wijze van spreken, de prullenbak in. Twee paartjes doen een broedpoging en brengen ieder minimaal 3 jongen groot op nog geen tweehonderd meter van elkaar verwijderd.
De ‘plakker’ van de R5 doet het uitmuntend op vliegende apen.
Het voeren van de jongen zorgt na een paar weken wederom voor actie in de vorm van voedselvluchten.
Een jonkie!
Excuses aan diegene die had verwacht dat ik deze vondst met hem of haar zou delen en aan ‘hunnie’ voor wie ik een rookgordijn heb opgetrokken. Ik heb gekozen voor rust voor de apen en voor eigen succes.
Hij: waf, waf!
Zij: kek, kek, kek!
Nog wat plaatjes van het mannetje:
En nog wat foto's van het vrouwtje:
