Uiteraard ben ik ook even naar Apeldoorn gereden om de kuifleeuwerik te fotograferen. Wanneer zie je nou nog een kuifleeuwerik in Nederland! Mijn laatste fotografeerde ik in Hoogland, vlakbij Amersfoort. We schrijven januari 2007...
Hoogland, januari 2007
De Apeldoornse kuifleeuwerik lijkt het erg naar zijn zin te hebben en is gewend aan de vele treinreizigers die langs rennen om hun trein te halen.
Ondanks het grauwe weer viel het fotograferen niet tegen. De zon kwam zelfs even door. Ik maakte een gezellig praatje met een paar jonge vogelaars. Ze spraken me beleefd aan met ’u’. Leuk is dat, maar het zet je wel gelijk met beide benen op de grond, namelijk dat ik geen jonge vogelaar meer ben.
Maar goed, ik vertelde die gasten dat de kuifleeuwerik vroeger een algemene broedvogel was. Nog niet eens zo heel lang geleden. Wisten ze niet, of ze acteerden dat ze het niet wisten. Ook vertelde ik het verhaal van mijn vader dat er vroeger in Rotterdam op elke bouwplaats wel een koppeltje kuifleeuweriken zaten. Ik overdreef het een beetje, dat je struikelde over de kuifleeuweriken. Dat zal vast het geval niet zijn geweest. De jonge jongens waren onder de indruk van mijn verhaal of ze deden net als of, dat kan natuurlijk ook.
En gek is dat, tijdens het fotograferen van die ‘lonely lark’ moest ik denken aan een memorabele uitzending van de Rijdende Rechter. Een echtpaar komt bij de dierenarts om hun hond te laten opereren aan zijn blinde darm, of zoiets. Abusievelijk verwijdert de dierenarts niet de blinde darm, maar de edele delen van dat beest. Shit happens voor de hond. Arm beestje. Nu ben ik geen hondenliefhebber, maar dit gun je zo’n blaffert niet.
In die bewuste uitzending komt er een hondenfluisteraar aan te pas om de viervoeter te vragen wat hij van het hele gebeuren vindt. Die hondenfluisteraar, een bedrieger wat mij betreft, ik geloof die gasten gewoon nooit, weet te melden dat het keffertje vrede heeft met hele gebeuren. De schuldige dierenarts zie je in de achtergrond instemmend ‘ja’ knikken en hij komt er vanaf met alleen het terugbetalen van de operatiekosten. 
Ik moest bij de kuifleeuwerik dus aan die uitzending denken. En ik voelde me ook een beetje een ‘hondenfluisteraar’. Ik vroeg die kuifleeuwerik wat hij er van vond dat Nederland zo is veranderd. Dat er geen plekkie meer is voor kuifleeuweriken. Bouwplaatsen genoeg, maar geen kuifleeuweriken meer. Überhaupt is er geen ruimte meer voor natuur, alles wordt ingepikt voor de steeds meer eisende mens. Natuur is een bijproduct geworden. Geen ruimte voor leeuweriken meer. Kuifleeuwerik, wat vindt jij daar van?
Een bevredigend antwoord kreeg ik eigenlijk niet. Wel landde er opeens een Noordse kauw voor m’n neus. Daar ben ik dol op moet je weten. Zou dat een teken zijn geweest? Was dat zijn antwoord…? Zijn zwijgen, of het negeren van mijn vraag, zegt natuurlijk meer dan duizend woorden. Als we zo doorgaan verliezen we nog heel veel mooie (vogel)soorten. Who cares?
Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen…
Altijd goed om nog een keer terug te gaan:
