Deze column is geschreven voor de man. De vrouw die dit leest wil ik vragen, ook al fotografeert ze af en toe een vogeltje of een geinige paddenstoel, deze pagina onmiddellijk te verlaten. Nu!
Zo die zijn weg. Even mannen onder elkaar. Moet kunnen toch? Waar wil ik het over hebben? Oh ja, over Maxim Hartman van het programma 'Meer voor mannen'. Hij is mijn held moet je weten. Niet omdat ik het per se eens ben met zijn evangelie; dat de man van nu overheerst wordt door de vrouw en dat diezelfde man zijn positie als man weer moet herpakken. Nee, dat is het niet. Het is zijn spontane en stuntelige manier van vragenstellen die mij aanspreekt. Ook zijn strijdlust kan ik waarderen. Durf het maar eens in je eentje op te nemen tegen alle acht miljoen vrouwen van Nederland. Ja hoor!
Daarnaast vind ik zijn missie wel geinig. Niet in de laatste plaats omdat hij het verpakt in een leuk provocerend jasje. Dat kan ik wel waarderen. Veel vrouwen weet hij daarmee te stangen en op de kast te jagen en de man kan hier juist om glimlachen. Dat komt omdat in zijn boodschap best een kern van waarheid zit, vermoed ik.
Kom maar eens na een ochtend vogels fotograferen thuis met je vieze schoenen. Blij en tevreden na een geslaagde fotografie-ochtend. Leuk een klapekster gefotografeerd, ik noem maar wat. Dan vergeet je even wat je is verboden, namelijk dat je van je vriendin niet met je gore vuile baggerschoenen (om in de termen van Maxim te spreken) door de huiskamer mag banjeren. Krijg je daar toch op je falie!
En ja, als je bloedeigen vriendin dan tegen je zegt dat ze hoofdpijn heeft (en blijkbaar geen zin heeft om naar klapeksterfoto's te kijken), dan hebben wij, als probleemoplossend ingestelde man, afgeleerd te zeggen: 'Dan neem je toch een aspirientje!' Nee we zeggen dan braaf ons ingestudeerd kunstje op: 'Oh, wat vervelend voor je!' Ons gevoel moeten we laten spreken, geen oplossingen aandragen. Dat mag niet.
Mijn vriendin gaat ook niet meer mee fotograferen. Dat kan ze vergeten. Die ene keer dat ze meeging, wilde ze per se kaartlezen. Ik mocht me er niet mee bemoeien. Ik hoef je niet uit te leggen dat we er nooit zijn gekomen!
'An sich' heeft onze stoere Maxim dus best een punt. Alleen vind ik zijn punt niet zo relevant. De man is niet zo zielig als Maxim schetst. Welnee. Met de vrouw van nu valt prima zaken te doen. Tenminste, met mijn partner. En als zij representatief is voor al die andere acht miljoen vrouwen dan zit het wel snor.
Zo kan mijn vriendin er mee leven dat ik een paar keer per jaar allenig afreis naar een fotografiebestemming om vogels te fotograferen. Ze doet niet moeilijk als ik zo af en toe (nou, wel ietsie meer dan 'af en toe') een dagje vogels ga fotograferen. Ze begrijpt het dat ik periodiek een nieuwe camera nodig heb en dat onze nieuwe keuken daarom nog even moet wachten.
Daar staat tegenover dat ik mijn best doe om mijn steentje bij te dragen in het huishouden, wekelijks help het huis schoon te maken, een keertje mee ga shoppen, zittend pis, braaf mee ga naar de verjaardag van mijn schoonmoeder, dat ik de huiskamer niet vol hang met vogelplaatjes en ja, mijn baggerschoenen buiten uitdoe voordat ik binnenkom.
Beetje geven en nemen dus. Zij blij en ik ook hartstikke blij. Nee, de man van nu heeft het echt niet zo moeilijk. Dus Maxim, ondanks dat je mijn held bent: stel je niet zo aan man!
Wat is hier nou leuk aan!