Het plaatje lijkt idyllisch maar de periode waarin deze foto is gemaakt was dat zeker niet. We zijn met ons familiegroepje bestaande uit 14 individuen vertrokken uit Scandinavië in oktober, omdat er nauwelijks nog voedsel voor ons was. De oversteek bij Denemarken heeft een paar van onze kinderen die in het voorjaar van dat jaar zijn geboren niet overleefd. Dat was pittig.
Aangekomen in Nederland zijn we, na een periode op een Waddeneiland te zijn verbleven, verder getrokken naar Schoorl. Hier hebben we getracht te overwinteren. Dat was niet gemakkelijk. Ja, er was wel genoeg voedsel, maar om te beginnen waren er nauwelijks drinkpoelen. Daarnaast was er een sperwer die op de dag voordat deze foto is gemaakt mijn neef heeft geslagen en opgegeten. Dat was spijtig, want we leunden erg op onze neef. Hij was de oudste en het meest ervaren van ons allemaal.
Dat loeder hield ons al een paar weken in de gaten. Dagelijks ondernam hij een aanval. Meestal zagen we het aankomen en konden we vluchten. Maar niet altijd. Naast mijn neef heeft hij ook een halfzus van me opgegeten.
De fotograaf met de wandelwagen en zijn waterkan was al eerder geweest. Toen konden we nog elders drinken. Op de dag van de foto was alles bevroren en moesten we wel bij zijn zelf gecreëerde poel drinken.
Hij vroeg me of hij nog eens terug kon komen. Hij zou dan zorgen voor een mooie stronk en wat kanariezaad. Pff, alsof we hier op vakantie waren! Had hij niet in de gaten dat we hier voor nood waren? Ik heb het hem nog verteld, maar hij leek het niet te begrijpen.
Uiteindelijk zijn we met ons negenen overgebleven en in het late voorjaar weer naar Scandinavië gevlogen. Die fotograaf? Nooit meer gezien…
