Eindelijk was het dan zo ver, ik ontdekte een echte zeldzaamheid. Zelfs een nieuwe soort voor Nederland! Moest ik het tot nu toe doen met een Draaihals, Reuzenstern en een na veel moeite aanvaarde Witstuitbarmsijs, nu had ik dan eindelijk een echte! Als fotograaf moet ik het natuurlijk niet hebben van mijn vondsten.
Nee, mijn kwaliteit is meer die van een door een ander gevonden zeldzaamheid zo goed mogelijk op de gevoelige plaat te zetten. Maar nu hoorde ik voor goed bij de grote jongens. Iedereen zou in het vervolg met groot respect over me spreken. Immers, iemand die een goede of nieuwe soort voor Nederland vindt krijgt eeuwige roem.
De locatie vond ik oké, de oprit van de Stuifdijk, een betere locatie voor een echte dwaalgast is er niet. De tijd van het jaar (hartje winter) was ook niet fout, beter kan volgens mij niet. Verder was hij (een hij, overduidelijk een adulte man) zoals de Engelsen zo mooi zeggen ‘unringed and fully winged’. De semafooncode samengesteld en doorgepiept.
Veel belangstelling kreeg mijn ontdekking verrassend genoeg niet. De code 999 (zeldzame vogel niet op de lijst) vond ik gepast. Vele anderen blijkbaar niet. Vrienden heb ik niet gemaakt. Zelf was ik van mening dat als Buffelkopeend, Marmereend en natuurlijk ook de Kuifzaagbek met een hamerslag op de Nederlandse lijst komen en het CDNA de omgekeerde bewijslast hanteert, mijn vogel het zeker zou moeten halen. Niet dus.
Ach, fotograferen is uiteindelijk veel leuker dan soorten ontdekken. En daarnaast zijn Draaihals, Reuzenstern en Witstuitbarmsijs best leuke soorten en wie weet wat ik ooit nog eens ga ontdekken…
