Sinds mijn vrouw pianolessen volgt en eindeloos toonladders de kamer in slingert zit er permanent een houtduif in onze achtertuin. Leuk!
Eerst denk ik nog dat we hier te maken hebben met een muzikale duif, maar omdat zijn gezondheid elke dag lijkt te verslechteren realiseer ik me dat er iets anders aan de hand moet zijn. Dat achteruit gaan gaat zo rap dat er een moment komt dat ik vind dat ik iets moet doen. Dat beest vangen bijvoorbeeld en naar de Vogelopvang brengen. Ik ben daar te lui voor en besluit daarom dat het daar al te laat voor is en dat de duif terminaal is.
Even iets anders. Aan die pianolessen van mijn echtgenoot hangt een luchtje. Na les één krijgt ze een bodywarmer met verwarmingselement cadeau, na les twee een muziekstandaard en na de derde les wordt ze uitgenodigd voor een privé kamerconcert. Met kerst volgt een kerstkaart die ze na het lezen met blozende wangen opbergt. Moet ik me zorgen maken?
Inmiddels zijn we vier dagen verder en is die houtduif nog in leven. Wel gaat het weer iets minder goed met hem. Hij lijkt een kale plek aan zijn linker zijkant te hebben. Mijn eega slingert weer eens wat noten de ether in. Ondertussen maak ik me zorgen om de gezondheid van die vogel.
Het is dinsdagavond en mijn vrouw gaat zwaar geparfumeerd, met hoge hakken en met een wel heel strak truitje naar haar pianoleraar. Het regent. Als ik naar buiten kijk, zie ik onze houtduif verregend op ons tuinhek zitten. Zijn kale plek wordt er niet kleiner op. Vooroverbuigend zit hij te hoesten, of beeld ik me dat in? Is de staat van zijn gezondheid symbool voor de status van ons huwelijk? De regen gaat over in hagel.
Ik strooi wat gepelde zonnebloempitten voor het arme beestje, waar hij geen trek in lijkt te hebben. Sterker nog, ik heb het gevoel dat hij elk moment kan omvallen. Zal ik hem uit zijn lijden verlossen met een eind hout? Ook daar heb ik geen zin in. ‘De natuur de natuur laten’, zeg ik dan tegen mezelf. Mijn vrouw komt later thuis van haar les dan gebruikelijk en gaat gelijk slapen. Waar gaat dit heen?
Elk verhaal heeft een keerpunt, zo ook dit verhaal. Een week later schijnt de zon en lijkt onze duif wat opgeknapt. Sterker nog, in de middag zit meneertje te koeren naar een soortgenoot. Zijn kale plek is bijna foetsie.
En mijn vrouw en haar pianoleraar? Ach, dat blijkt uiteindelijk toch vooral mijn eigen fantasie te zijn geweest. Een paar weken later krijg ik zelfs een uitnodiging voor een klein huiskamerconcert van de hele pianoklas. Met koffie en cake, en iedereen die vrolijk zit te kletsen over toonladders en akkoorden. De leraar is een vriendelijke man en ik voel me bijna schuldig over de verhalen die ik in mijn hoofd heb gehaald…