Natuurfotografen zijn ego’s, horken zijn het. Ze zullen de totstandkoming van hun foto’s niet delen. De locatie waar hun foto is gemaakt al helemaal niet. Alles voor jezelf houden, anders gaat de ander aan de haal met jouw idee en met jouw plekkie. Dat is het laatste wat je wilt als natuurfotograaf. Ja toch?
Natuurfotografie heeft een enorme vlucht genomen. Wie is er tegenwoordig eigenlijk geen natuurfotograaf? Iedere vogelaar, sterker nog, iedereen die wel eens op een vrije zaterdagochtend de natuur in trekt noemt zichzelf natuurfotograaf. En waarom ook niet.
Vroeger was je pas natuurfotograaf!
Eerst een klein beetje geschiedenis. Je kunt het je nauwelijks meer voorstellen, maar vroeger was een natuurfotograaf een zeldzaamheid. Ik kan me nog herinneren dat het aantal Neerlands natuurfotografen op twee handen was te tellen. Nou, een beetje overdreven misschien, maar in mijn omgeving was een natuurfotograaf een uitzondering. Ik kende wel veel vogelaars, ‘wildspotters’ en andere natuurliefhebbers, maar van deze ‘nature lovers’ was er maar een enkeling die met een camera met bijpassende telelens rondliep. Laat staan dat hij zich natuurfotograaf noemde.
Een natuurfotograaf was dus schaars en vanuit dit perspectief gezien waren de natuurfotografen ‘mannetjes’, mensen met een bepaald statuur. Als je dan al natuurfotograaf was, dan was je vaak de enige in jouw omgeving. Jouw vogelwerkgroep gebruikte in hun clubblaadje altijd jouw foto’s en daar kreeg je louter en alleen positieve feedback op. Idem voor het lokale sufferdje. Ook je familie, je buren, noem maar op, konden je plaatjes waarderen. Simpelweg omdat ze zelden natuurfoto’s van een andere fotograaf zagen. Al snel vond je jezelf een goede fotograaf, misschien wel de beste. Jij was de alfa kemphaan in je eigen gebiedje.
Welkom digitale camera… tot ziens voetstuk
Toen gebeurde er iets nieuws. Aan het einde van de vorige eeuw werd de digitale camera uitgevonden en opeens werd natuurfotografie toegankelijk voor de massa. Voor iedereen dus. Nog een ontwikkeling was dat je je digitale foto’s op een website kon plaatsen. Die online plaatjes zorgden voor een aanzuigende werking zodat nog meer mensen digitale camera’s kochten en zich (natuur)fotograaf gingen noemen. Daarnaast werden je foto’s niet alleen maar beoordeeld door je (louter positieve) omgeving, nee ook wildvreemden gingen hun mening geven over jouw creaties. Dat was iets nieuws. Mij is opgevallen dat gevestigde namen juist in die periode het lastig vonden online feedback te krijgen op hun creaties. Ze waren kritische feedback immers niet gewend en ze kwamen erachter dat er meer goede fotografen waren. Au, dat doet pijn! Tot zover de geschiedenisles, terug naar het nu.
De meest recente ontwikkeling is dat natuurfotografen websites afzoeken om hun foto-onderwerpen op te snorren. Waarom zou je dagen struinen op zoek naar een leuke vogel of een tamme vos als je via een app op je smartphone in no-time kunt opzoeken waar de krenten in de pap zijn te vinden? Ja toch! Als er bijvoorbeeld een groepje grote kruisbekken wordt waargenomen gaan er in no-time tientallen, nee misschien wel honderden natuurfotografen naar deze hotspot (including me!). Die vervolgens thuiskomen met bijna allemaal dezelfde foto. Lekker creatief!
Overigens is een dagje wachten op een groepje grote kruisbekken tussen gelijkgestemden voor mij helemaal geen straf. Gezellig om oude bekenden te treffen en de laatste nieuwtjes (en roddels) te horen.
Is het, gezien bovenstaande ontwikkelingen, vreemd dat een creatieve natuurfotograaf voorzichtig is met zijn info waar en hoe hij een foto heeft gemaakt? Is het raar dat hij zijn manier van fotograferen een klein beetje beschermt? Ben je dan een ego?
Wees een beetje ego, geeft niet!
Een tip. Wees voorzichtig met het delen van informatie. Je eigen gading een beetje beschermen is helemaal niet zo raar, maar help de ander waar het kan. Het delen van informatie leidt ertoe dat je als fotograaf vindingrijk en creatief moet zijn om tot een nog beter resultaat te komen dan de ‘concurrentie’. Ik durf te stellen dat een goede fotograaf concurrenten nodig heeft om tot nog betere resultaten te komen, zoals Canon en Nikon elkaar nodig hebben om hun camera’s elk jaar te verbeteren.
Moet een natuurfotograaf een ego zijn? Wel nee, op een uitzondering na zijn het allemaal sociale wezens is mijn ervaring. Er naar streven om slimmer, creatiever, inventiever te zijn dan de overige fotografen is helemaal zo slecht niet. En dan mag je best een BEETJE ego zijn…