Een column schrijven doe ik meestal op het moment dat het mij niet uitkomt. Dat zal ik toelichten. Een tekst schrijven is voor mij geen vanzelfsprekende business. Ik kan niet gaan zitten en even een column bedenken. Nee, dat moet spontaan ontstaan en dat gebeurt nu juist op de momenten dat het me niet schikt.
Gek genoeg ontstaat een tekst in mijn hoofd bij twee specifieke gemoedstoestanden, die tegelijk twee uitersten van elkaar zijn. De eerste is wanneer ik compleet relaxed ben, dat is bij deze column het geval. Op dit moment ben ik op vakantie in Newfoundland om Kumliens meeuwen te fotograferen. Dan ben ik zo ontspannen dat er opeens een column in mijn hoofd opkomt. Uiterst ongewenst, want ik wil nu niet schrijven, ik wil fotograferen!
Die andere gemoedstoestand is complete stress. Ruzie met mijn partner bijvoorbeeld. En dan bedoel ik ook echte ruzie. Niet zomaar een meningsverschilletje over mijn vuile sokken of zo. Nee, zo'n ruzie waarbij de bloempotten letterlijk door de huiskamer vliegen. Dat het er om spant of we wel bij elkaar blijven. Op zo'n dieptepunt 'popt' er bij mij een idee voor een column op. Dat idee moet ik dan onmiddellijk opschrijven (anders is ie weer weg), waar ik dan vervolgens ook weer ruzie over krijg. Uiterst onhandig allemaal.
Maar goed, nu ben ik relaxed. Waar ging ik over schrijven? Oh ja, ik weet het weer. De registratieplaat. Mijn foto's hebben meestal geen diepere betekenis dan dat er een vogel op de foto staat. Een vogel die ik toevallig ben tegengekomen, of die ik ordinair heb opgezocht via waarneming.nl.
Van zo'n geinig vogeltje maak ik dan een registratieplaat, niet meer en niet minder. Een registratieplaat is heden ten dage een scheldwoord onder fotografen. Als je een kenner om feedback vraagt en hij zegt: "Mooie foto, maar wel een beetje een registratieplaat," dan bedoelt die gast eigenlijk te zeggen dat hij je resultaat een 'dertien in een dozijn-foto’ vindt. Niet creatief genoeg, niet doordacht, etc.
De betere fotograaf maakt geen registratieplaten, dat is zijn of haar eer te na. Ik wel, ik ben juist dol op deze vorm van fotografie. Met deze column breng ik een ode aan de registratieplaat. Alle crea-fotografen wil ik vragen niet verder te lezen, het zal je alleen maar vermoeien.
Wat is een registratiefoto eigenlijk? Nou, een foto die in een veldgids niet zou misstaan, dan begrijp je denk ik gelijk wel wat ik bedoel. Een foto van een diertje dat mooi poseert op een takje, met zacht licht in de rug. Een scherpe foto van een vogel, niet te klein in beeld, maar ook niet te groot. Een mooie voor- en achtergrond en oh ja, de compositie moet kloppend zijn. That's it. Geen gedoe met onscherpte, gelaagdheid, creativiteit en ga zo maar door. Welnee.
Wist je dat je tegenwoordig workshops kunt volgen waarin ze je leren hoe geen registratiefoto te maken? Die gasten nemen je mee de heide op, waar je kunt achterhalen waarom je fotografeert, wat de diepere betekenis is van je foto en wat je fotoplannen voor de toekomst moeten gaan worden.
Aan mij is dat niet besteed, er zit namelijk geen diepere betekenis achter mijn foto's. Of had ik dat al gezegd? What you see is what you get. Punt uit. Af en toe verleid ik mezelf tot een geinig fotootje met tegenlicht, een laag camerastandpunt of een 'less is more-fotootje’, maar daar houdt al mijn creativiteit wel op. Is dat erg? Moet ik me schamen? Ben je gek! Ik fotografeer uiteindelijk voor mijn eigen lol. Voor niets meer en niets minder. Als ik het maar mooi vind.
Een registratiefoto dus. I love it! Zo, ik ga nog even een standaardportretje maken van fotogenieke Kumliens meeuw, kan ik ook geen ruzie krijgen...
Kumliens meeuw