Vroeger hadden wij thuis in onze koude en vochtige badkamer een toiletkast met twee naar elkaar openslaande deurtjes, met op beide deurtjes een vergeelde spiegel. Als peuter ontdekte ik dat als ik de beide deurtjes opendeed ik mezelf ontelbare keren terug zag in de spiegels van de deurtjes. Wat een grappig effect! Pas vele jaren later begreep ik dat dit fenomeen het Droste-effect wordt genoemd...
Het Droste-effect heeft zijn oorsprong rond 1900 in een Nederlandse reclameposter van het merk Droste. Op de poster die het cacaoproduct van het merk Droste aanprijst, staat een verpleegster met in haar hand een dienblad met daarop een mok choc en een pak cacaopoeder. Op dat pak cacaopoeder staat grappig genoeg dezelfde verpleegster afgebeeld, eveneens met een pak cacaopoeder, waarin vervolgens hetzelfde tafereel staat afgebeeld etc. Zo gaat het in het oneindige door. Het Droste-effect is ontelbare keren geïmiteerd in even zo veel varianten.
Evenals vorige winters sloot ik een verbond met mijn vriend de waterral: hij dagelijks een portie meelwormen, ik in het weekend een paar foto's. De deal lijkt simpel, maar verplicht mij elke ochtend voor werktijd en elke namiddag na werktijd, door weer en wind, mijn vriend te voorzien van zijn snack. Omdat mijn mattie, al die jaren te herkennen aan de witte stip boven zijn linkeroog, al vier winters op rij op mij rekent, heb ik de verplichting dit voeren vol te houden totdat de dooi heeft ingezet.
Je voelt het al aankomen, het Droste-effect hebben ook mijn vriend de waterral en ikzelf ‘ondergaan’. Twee jaar geleden leek het me leuk mijn ral en mezelf vast te leggen op de gevoelige digitale plaat. Deze foto haalde het Birdpixjaarboek. Dit fraaie boek heb ik het volgende jaar aan de ral laten zien en dit is eveneens vastgelegd op de foto. Vervolgens heb ik van deze foto een canvas laten maken en dit doek meegesleept op het broze ijs om hier weer een foto van te maken. Hoe gek kun je zijn! Ik heb me suf gegoogled, maar het Droste-effect ben ik nooit in de natuurfotografiewereld tegengekomen.
Je kunt je natuurlijk wel afvragen in hoeverre mijn uiteindelijke foto nog natuurfotografie genoemd kan worden. Wellicht is het tijd dat ik net als vroeger weer eens goed in de spiegel kijk...
