De meeste vogelaars en vogelfotografen zijn een beetje saaie mensen. Ten minste, dat vind ik. Een soort van eenheidsworsten. Als er een zeldzaam vogeltje is gezien komen ze in actie, staan ze stijf van de zenuwen en doen dan soms rare dingen, maar verder zijn het brave burgers. Grijze muizen die hun hoofd niet boven het maaiveld uitsteken. Ze maken hoogstens een beetje ruzie of een vogel verstoord is ja of nee. Nee, ‘afwijkende vogels’, vrije geesten, vind je nauwelijks onder ons vogelaars…
Een uitzondering hierop is Norman. Norman ziet het altijd anders. Als mijn broer een kleine spotvogel op de Maasvlakte vindt en een ieder de determinatie bevestigt, vindt Norman als enige dat het een Sykes spotvogel is. Als Pim de eerste Audouins meeuw van Nederland ontdekt, weet Norman te melden dat hij er al eens eentje had op de Maasvlakte. Hij heeft al minimaal 5 Amerikaanse zilvermeeuwen gezien terwijl wij nog braaf zoeken naar de eerste Yank. Op zijn website meldt hij doodleuk dat hij vorig jaar 11 (elf!) dunbekwulpen heeft gezien en gefotografeerd. Ook de Eskimo wulp (uitgestorven in de jaren zestig van de vorige eeuw) is recent door hem gefotografeerd. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Discussiëren is zinloos, van zijn standpunt zal hij niet afwijken. En dat is best irritant.
Norman kun je tegenkomen op het internet en ook dan is hij knap irritant en een felle rakker bovendien. De politiek, de boeren, de visserij, noem maar op; iedereen krijgt er flink van langs en heeft het fout gedaan. Hij vervuilt de vogel-emailgroepen (zoals EBBNL, DVN en Vogelnet Zuidholland) en het laat hem koud dat het hoofdonderwerp ‘vogels’ is. Hij wijdt in deze mailgroepen dermate uit, verpakt met zijn eigenzinnige mening, dat ik, net als vele anderen, daar genoeg van heb gekregen en om hem deze emailgroepen heb verlaten. Dank je wel Norman! Het zal hem waarschijnlijk een worst zijn, want kritiek lijkt hem niet te deren. En daar zit dan ook de clou. Norman is graag de luis in de pels. Dat is zijn manier om mensen tot nadenken te zetten.
Norman ontmoet ik met enige regelmaat in het veld, omdat we min of meer hetzelfde ‘jachtgebied’ hebben. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik hem graag zie. Het is een gezellige prater en altijd goed gehumeurd. Daarnaast ringt hij trouw elk voorjaar onze jonge uilen en andere roofvogels in ons werkgebied. Ten slotte is er een gezamenlijke wens weer eens een ivoormeeuw te zien. Er staat zelfs een plechtige belofte dat we elkaar als eerste bellen als één van ons deze schone ooit ontdekt!
Persoonlijk denk ik dat Norman prima weet dat hij geen Eskimo wulp of een dunbekwulp heeft gezien, maar hij vindt het leuk ons vogelaars te stangen. Zo weet ik zeker dat als iedereen de ontdekte vogel van mijn broer een Sykes had genoemd hij er een kleine spottert van had gemaakt!
Oh ja, wist je al dat Norman de man is die het doodknuppelen van jonge zeehondjes voor de kust van Canada aan de kaak heeft gesteld? Hij heeft er eigenhandig voor gezorgd dat deze foute business is ingestort. Kijk, daar hoor ik nooit iemand over.
De meeste vogelaars en vogelfotografen zijn een beetje saaie mensen. Gelukkig niet iedereen. Norman is hierop een kleurrijke uitzondering...